W gospodarstwie siejemy pożytki dla naszych pszczół – np. grykę, facelię, ogórecznik, esparcetę, nostrzyk, gorczycę itp. Lipy czy akacje oczywiście już są. Wyjątek to rzepak, ponieważ jego uprawa w ekologii jest niezwykle rzadko spotykana. Nasze pszczoły zatem poza rzepakiem zjadają ekonektar i pyłek. Jako stworzenia praktyczne i ekonomiczne, lecą do bliższych pożytków. Ponieważ jednak pszczoły mogą polecieć nawet na odległość 3 km, nie ma gwarancji, że któraś z nich nie usiądzie na kwiatku sąsiada, jeśli będzie miała uzasadnioną potrzebę. Stąd w wymogach do certyfikacji eko znajdują się ekologiczne pożytki w promieniu 3 km – jest to możliwe w parkach narodowych i krajobrazowych lub lasach… Zatem nie możemy starać się o dodatkowy certyfikat na pasiekę, ale z całą pewnością możemy powiedzieć, że prawdopodobieństwo odnalezienia w miodach powstających na naszych pożytkach pestycydów i środków ochrony roślin jest zdecydowanie mniejsze. Tym bardziej, iż w samej pasiece do walki z warozą oraz chorobami pszczół stosujemy tylko naturalne substancje: kwasy organiczne, tymol. Zazwyczaj stosuje się w tym celu amitrazę, która jest pestycydem wycofanym już z rolnictwa. Nam udaje się obyć bez niej i do tego samego namawiamy innych pszczelarzy. Rozlewamy miody na bieżąco, zanim się skrystalizują, zatem nie musimy ich potem podgrzewać (dekrystalizować). Krystalizują się w słoiku i takie pozostają (wyjątkiem są ziołomiody, które zachowują płynność bardzo długo). Jeżeli czas pozwala, część miodów „kremujemy”, czyli wielokrotnie mieszamy w trakcie krystalizacji, dzięki czemu nabierają trwale konsystencji kremu. Robimy też tradycyjne ziołomiody i świece.